Wyrokiem z dnia 5 czerwca 2025 r. Sąd Okręgowy w Legnicy:
ustalił nieistnienie stosunku prawnego wynikającego z umowy kredytowej zawartej w 2008 r. z Polbankiem (obecnie: Raiffeisen Bank International AG);
kosztami postępowania w całości obciążył bank.
W ustnych motywach rozstrzygnięcia sąd wskazał, iż nie ulega wątpliwości, że powodowie są konsumentami. Treść umowy przyjęta z wzorca sporządzonego przez pozwaną wskazuje, że kwestionowane przez powodów zapisy umowy stanowią niedozwolone klauzule umowne. Zawarte w umowie zapisy dotyczące waloryzacji nie odwołują się do ustalania w sposób neutralny kursów franka szwajcarskiego, czy jakichś obiektywnych wskaźników, na które żadna ze stron nie ma wpływu. Zasady ustalania kursów zostały przekazane do wyłącznych uprawnień pozwanej, bez określenia bliżej kryteriów ustalania ich wysokości. W orzecznictwie sądów powszechnych przyjmuje się, że tego rodzaju klauzule stanowią niedozwolone postanowienia umowne w rozumieniu art. 385(1) k.c. Wyeliminowanie tych postanowień prowadzi do nieważności umowy. Przyjmuje się też w takim wypadku, że powód ma interes prawny w rozumieniu art. 189 k.p.c. w ustaleniu nieważności umowy.
Wyrok zapadł na pierwszej rozprawie. Postępowanie dowodowe ograniczyło się do przesłuchania powodów i przeprowadzenia dowodów z dokumentów. Sąd pominął dowód z przesłuchania świadków zawnioskowanych przez bank, ponieważ były to osoby, które nie uczestniczyły w procesie udzielania kredytu.
Wcześniej w tej sprawie sąd wydał postanowienie o zabezpieczeniu, wstrzymując na czas procesu obowiązek dokonywania spłat rat kredytu.
Korzyść kredytobiorców wynikająca z nieważności umowy kredytowej (uwzględniająca również anulowanie przyszłych rat oraz odsetki) to ponad 366.000 zł (przy kwocie udostępnionego kapitału 247.800 zł).