Sąd Okręgowy w Legnicy : I C 149/23

Wyrokiem z 17.10.2023 r. Sąd Okręgowy w Legnicy:

1. ustalił nieistnienie pomiędzy stronami stosunku prawnego kredytu wynikającego z umowy kredytu na cele mieszkaniowe EKSTRALOKUM z 2008 r. zawartej pomiędzy powodami a Kredyt Bank S.A. w Warszawie, którego następcą prawnym jest strona pozwana Santander Bank Polska S.A. w Warszawie;
2. ustalił nieistnienie pomiędzy stronami stosunku prawnego kredytu wynikającego z umowy kredytu na cele mieszkaniowe EKSTRALOKUM z 2010 r. zawartej pomiędzy powodami a Kredyt Bank S.A. w Warszawie, którego następcą prawnym jest strona pozwana Santander Bank Polska S.A. w Warszawie;
3. zasądził od strony pozwanej Santander Bank Polska S.A. w Warszawie łącznie na rzecz powodów kwotę 21.952,49 zł (dwadzieścia jeden tysięcy dziewięćset pięćdziesiąt dwa złote 49/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 6 stycznia 2023 roku do dnia zapłaty,
4. oddalił powództwo o zapłatę w pozostałym zakresie; 
5. zasądził od strony pozwanej na rzecz powodów kwotę 500,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, znosząc wzajemnie między stronami koszty procesu w pozostałym zakresie.

Ustne motywy rozstrzygnięcia

W ocenie sądu postanowienia umowy nie były indywidualnie uzgadniane - w szczególności postanowienia określające mechanizm indeksacji oraz postanowienia odwołujące się do tabeli kursowej banku. 

Bank nie poinformował rzetelnie powodów o ekonomicznych konsekwencjach, na jakie się narażają przyjmując na siebie nieograniczone ryzyko walutowe. Powodowie co prawda zapoznali się z treścią postanowień umownych, jednak nie sposób przyjąć, że zostali zapoznani przez bank z realnym ryzykiem kursowym.

Mając powyższe na uwadze sąd w świetle art. 385(1) k.c. uznał, że te klauzule stanowią niedozwolone postanowienia umowne. Wynika to głównie z tej przyczyny, że na podstawie tych postanowień w dacie zawarcia umowy powodowie nie mogli oszacować jaką kwotę będą musieli spłacić w przyszłości, bowiem te postanowienia były niejednoznaczne, pomimo tego, że dotyczyły głównych postanowień umowy .

Według sądu obowiązek zwrotu kwoty kredytu w oznaczonych terminach spłaty stanowi główne świadczenie kredytobiorcy. Przyjmuje się, że klauzula waloryzacyjna wpływa na wysokość tego świadczenia. W efekcie Sąd uważa, że zastrzeżone w tej umowie kredytu złotowego indeksowanego do waluty obcej klauzule kształtujące mechanizm indeksacji, określający główne świadczenie kredytobiorcy, są abuzywne.

Podzielając także wszystkie inne skutki z tym związana, które powodowie wywodzili, Sąd znalazł podstawę aby stwierdzić nieistnienie tych dwóch umów kredytowych i uznał również, że powodowie mieli interes prawny w ustaleniu nieistnienia tych umów kredytowych.

Z uwagi na podniesiony skutecznie w ocenie przez stronę pozwaną zarzut potrącenia Sąd zasądził wyłącznie część dochodzonych pierwotnie w pozwie kwot.

Korzyści z ustalenia nieważności umowy

Korzyści wynikające ze stwierdzenia nieważności obu umów kredytowych, obejmujące zasądzoną na rzecz kredytobiorców kwotę oraz sumę anulowanych przyszłych rat kredytów, wynoszą w tej sprawie ponad 620.000 zł (przy łącznej kwocie wypłaconej na podstawie obu umów kredytowych w wysokości 390.000 zł).