Sąd Okręgowy w Legnicy : I C 758/21

W prowadzonej przez naszą kancelarię sprawie Sąd Okręgowy w Legnicy wyrokiem z 22 czerwca 2022 r.:

1. zasądził od strony pozwanej mBank S.A. z siedzibą w Warszawie na rzecz jednej z powódek kwotę 412.177,38 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 31.08.2021 r. do dnia zapłaty;
2. oddalił powództwo główne o ustalenie;
3. zasądził od strony pozwanej na rzecz powódek solidarnie kwotę 11.834 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kwotę 10.800 zł tytułem kosztów zastępstwa prawnego.

Pozew wniesiony 8 listopada 2021 r. Wyrok zapadł zatem po nieco ponad 7 miesiącach od wniesienia pozwu. W sprawie odbyła się 1 rozprawa oraz termin publikacji wyroku.

Sprawa dotyczyła kredytu już spłaconego, dlatego też nieważność umowy została stwierdzona przesłankowo.

Cała dochodzona należność, zgodnie z żądaniem pozwu, została zasądzona na rzecz jednej z powódek (mimo iż kredyt został zaciągnięty przez dwie osoby). Żądanie zasądzenia całej należności na rzecz jednej z powódek wynikało z tego, że tylko jedna powódka faktycznie spłacała raty kredytu.

Odsetki zostały zasądzone od dnia następującego po dniu wskazanym jako termin zapłaty w wezwaniu do zapłaty.

Sąd nie uwzględnił powództwa o ustalenie, że bankowi nie przysługuje wynagrodzenie za korzystanie z kapitału, wskazując, że powódki nie mają interesu prawnego w ustaleniu tej kwestii. Sąd nie wypowiedział się ani o zasadności, ani o braku zasadności roszczenia o korzystanie z kapitału.

Kosztami procesu sąd w całości obciążył bank.

Ustne motywy rozstrzygnięcia

Postanowienia umowne, które pozwalały na jednostronne kształtowanie wysokości kursów walut, a tym samym wysokości zobowiązania, należy uznać za klauzule niedozwolone. Powódki miały status konsumenta – środki z kredytu zostały przeznaczone na zakup lokalu przeznaczonego na własne cele mieszkaniowe jednej z powódek. Postanowienia umowy nie zawierały żądnych obiektywnych kryteriów ustalania kursów przez bank. Kwestionowane postanowienia dotyczyły głównego świadczenia stron. Postanowienia nie zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Oceny abuzywności należało dokonać na moment zawierania umowy.

W ocenie sądu nie ma możliwości rozliczenia kredytu jako kredytu złotowego ze stawką LIBOR. Brak jest podstaw do rozliczenia umowy po kursie NBP (byłoby to sprzeczne z dyrektywą i zamiarem stron). W konsekwencji: należało stwierdzić nieważność umowy.

Zdaniem sądu samo tylko podpisanie przez kredytobiorców oświadczeń o ryzyku kursowym nie jest równoznaczne ze świadomością skutków ekonomicznych zaciągnięcia kredytu. Brak jest dowodów, które wskazywałyby, że powódki zostały prawidłowo pouczone w jaki sposób będzie kształtowało się ich zobowiązanie.

Przy rozliczeniu nieważnej umowy sąd zastosował zasadę dwóch kondykcji.